Andrzej Otczyk

„Moje pożegnania... Pożegnałam rodziców, siostrę, dom szczęśliwego dzieciństwa, miasteczko nad rzeką Tarn. Teraz pożegnam się z wieloma osobami, z którymi zdążyłam się zaprzyjaźnić, zostawię wszystko, co tutaj mam. Niewielki to bagaż, skromne odzienie i krosno, na którym tkałam sukno obok innych kobiet. Robiłam to, na czym znam się od dzieciństwa, i co było moim udziałem również w żeńskim zgromadzeniu...