adam czlowiek

"Białe wiersze" to zaduma dojrzałego człowieka nad światem, życiem: „Życie, po co jest”? Człowieka, który uświadomił sobie, że żyje w niepojętym, a otaczający świat pełen jest bolesnych pułapek i ludzi z „gatunku” homo homini lupus, którzy zatracili dobro, stając się ubogimi duchem. „Ludzie są jak niewidomi na wzgórzu,/ jak otępiali w rozumie i głusi w ciszy”. Ale jest to też człowiek, który mimo wszystko...

Ten poemat, w pewnym sensie porywający, jako romantyczne eksplozje serca, zapis emocji, wulkan uczuć, (...) szukamy czegoś więcej, są w nim perełki, kiedy Autor zastanawia się nad sensem swojego istnienia, nad sensem bytu, to są bolesne chwile, autentyczne, jest w tym tragizm młodzieńczego życia. Młodemu wciąż poecie trzeba wierzyć, nie ma w tym odrobiny zakłamania (...). (...) sercem poematu jest...