atrament

Mam nadzieję nie dożyć takiego poziomu błogostanu, by przeszło mi przez usta ‒ „jestem poetą!”. Pomijając to wybłyszczone od nadużywania „poetą się bywa”, owo „poeta” raczej zastrzegłbym dla literackich matuzalemów, którzy oblani miodem spiżu już tylko tkwią na wyżynach, a jeśli raczą wydać słowo, to nosi ono znamiona boskości, zanim jeszcze wybrzmi. Jest wielki...

Nadzieja, nawiązania do literatury, erotyczny nastrój i trochę melancholii… Pisarka sięgnęła nostalgią do wspomnień, które ukształtowały ją jako świadomą kobietę. Chciała zmierzyć się ze swoją pamięcią, aby dać czytelnikowi upojne chwile z poezją. „Rozlany atrament” jest wyrazem jej emocji, historii, z którymi może będą chcieli utożsamić się jej czytelnicy?