buty

W czeluść poezji Charliego nie wstępuje się stopniowo. W tę otchłań czytelnik wpada z gwałtownym impetem, gubiąc po drodze co najmniej buty, a niewykluczone, że również resztki nadziei. Nadziei i wiary, których, krocząc przez mroki egzystencji, nie traci do końca sam podmiot liryczny, desperacko poszukując strzępów sensu w oceanie absurdu.

Ten tomik przybliży Wam listę ludzi, do których pewien człowiek chciałby strzelać, postać mężczyzny, który postanowił, że w Wiśle, zamiast wody ma popłynąć mleko oraz chłopaka, który uświadomił sobie, że woli obrażać cudze matki niż wiązać buty. A to dopiero początek. Szymon Czardybon zdecydował się na nieco lżejszy i bardziej dynamiczny styl, zrywający z lekko już nadużywanym depresyjnym i smutnym...