dina

Jerozolima. Mały pokój z oknami na arabską wioskę. Chemda odchodzi, wie, że to ostatnie dni jej życia. Czuwają przy niej Dina i Awner – córka, której nigdy nie umiała pokochać, i syn, którego kochała zbyt mocno. Chemda wspomina: dzieciństwo w kibucu, surowego ojca, jezioro, nad które zawsze uciekała, by schować się przed światem. Dina nie chciała powtórzyć błędów matki, starała się dać swojej córce...

Dina skierowała wzrok w stronę Hioba. Pamiętaj swe własne słowa, przyjacielu. - Jej głos drżał. - "Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie błogosławione imię Pańskie." Tamtej nocy cierpiałeś z powodu tragedii, lecz twoje łzy były aktem poddania. Spojrzała mu głęboko w oczy. Wierzę, że gdy powierzamy Bogu nasze łzy, składamy Mu największą z ofiar....