lipska

Agnieszka Lipska należy do osób szczególnie uzdolnionych. Jej wiersze ukazują dużą wrażliwość i ogromny talent, dbałość o formę i treść, budowanie iście malarskich metafor. Poetka kreśli przed nami (nad)rzeczywistość wręcz namacalną. Nowe wiersze przynoszą całą gamę niesamowicie głębokich emocji oraz refleksji, które przyciągają, intrygują i zaskakują.

Pani Agnieszka zostawia czytelnikowi liczne ślady biograficzne, na podstawie których można odtworzyć drogę od tekstu autora. Jej utwory to metapoetycka refleksja, w której perspektywa horyzontalna (opisy rzeczywistości) prowadzi do perspektywy wertykalnej w kierunku nieba. Całe opus poetki świadczy o jej przywiązaniu do klasycznie rozumianego pojęcia decorum.

Powrót do wakacji spędzanych na wsi, do przyrody, dzieciństwa – trudnego, naznaczonego niewyjaśnionym międzypokoleniowym konfliktem ludzi przymuszonych do bycia ze sobą. Kilkunastoletnia narratorka patrzy na świat rozdarty między dalekim i zdominowanym przez swojego ojca ojcem, a matką, która jest postacią idealną, niezwykłą – lecz odrzuconą przez rodzinę męża, nieumiejącą się odnaleźć. Dziecko nie...