pode

I przytul mnie mocno do siebie. Nie puszczaj. Niech to będzie dotyk, nie miłości, a wyzwolenia od strachu. Od dni i nocy ciemnych. Daj mi światło. Nie puszczaj. Zamknięte oczy i obrona w uścisku twoim. Nic nie będzie już złe, gdy będziesz obok. Nic nie sprawi, że kolana moje będą się pode mną uginać. Złapiesz mnie zawsze. Uratujesz przed myślami, i pokażesz świat. Bez strachu i łez.

Trzecia, ostatnia ukończona część dramatu, została napisana wiosną 1832 roku (wiąże się to z pobytem Mickiewicza w Dreźnie). Przez badaczy ta część ‘Dziadów’ jest uważana za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego, m.in. ze względu na połączenie w jednym utworze problematyki polityczno-historycznej z metafizyczną. Charakterystyczną cechą tego dramatu jest jego nieciągłość, fragmentaryczność i otwarta,...