powiew

Słońce wzbija się wysoko nad toskańską winnicą. W powietrzu unosi się zapach wszystkich owoców Sangiovese.  Sok słodkich wiśni leniwie spływa po naszych rozpalonych myślą ciałach. W oddali słychać jedynie ciche kacze kwakanie. I tylko my w cieniu młodej winorośli lekko trwamy – w swych ramionach zaplątani, myśląc, czy ten dreszcz na naszej skórze to wciąż wiatru lekki powiew, czy spragniona obietnica...

Wiersze były pisane na portalu literackim w latach 2019—2020, a książka jest swoistą kopią zapasową. Nadałam tytuły przenikającym się cyklom — „Beskid w sikorkach namalowany” (motyw przewodni — usytuowanie), „Ż-art” (próby haiku — kto przemija bardziej, jeśli nie kobieta), „Wanda Chotomska” (wierszo-bajki dla dzieci i o dzieciach), „Emocjonalia” (poza miejscem i czasem, czyli dokładnie w jednym, niepowtarzalnym...

„Mówisz o samotności? Przeterminowała się w minionym stuleciu. Wspominasz przyszłość? Odeszła wbrew osądom czasu. Nie jestem tą wymówką, o którą starałeś się dawniej; kojarzę się raczej z początkiem jutra. Zapamiętałam dokładnie Twoje powitanie — okazało się idealnym alibi. Nie nasyci mnie jesienny powiew, nic nie wskóra obojętna noc. Będę, choć zapomniałam o zmysłach. A może by tak ocknąć się i sprawdzić,...