sola

„i próbuję przyzwyczaić oczy schody wiozą do góry zapętlenie i jestem może zakręcić się w głowie od tłumu i słońca może staliśmy tam kilka obrotów ziemi wcześniej ściana na dole mogłaby być morzem dzisiaj szkło piaskiem solą morzem soli wcieranej w oczy…” (fragment)

Malownicze wybrzeże Las Esperanzas pachnie jaśminem i solą. Aniele pierze okala morze, ciepło Anielicy promienieje płatkami róży, a róże upijają filigranowe łyki z morza. Najpiękniejsza z twarzy ukryła się w białym welonie, cóż więc mogło pozostać morzu innego, niż przetopić swoje kryształowe laguny na mleczne akweny, spływające po złocie ich krople nie były znów takie wdzięczne, rzeźbiąc w rozmytym...

Morze w tej książce jest fizjologią, a nie metaforą – solą na skórze, uciskiem pod żebrami, światłem, które przecina ciało. To w nim zapisują się napięcia między „do domu” a „w świat”, w przestrzeni, gdzie obserwator raz znika, raz pozwala, by obraz sam się ujawnił. Język staje się igłą, która dotyka delikatniej niż w poprzednich tomach poetki, a uważność jest sposobem nie tyle przechwytywania świata,...