twoich

Szczęście przychodzi zimą, kiedy czekasz na Boże Narodzenie, kiedy za oknem śnieżna zamieć, a ty w ciepłym blasku świec dzielisz się ciepłem z najbliższymi. Poezja przychodzi zimą, kiedy płatki gasną na twoich rzęsach…

Pamiętam, widziałam w twoich oczach strach. Powiedziałam więc — nie kocham cię! A to było miłości wyznanie, abyś mógł przestać się bać. Zrobili z nami co chcieli. Uwierzyliśmy we wszystkie kłamstwa, bo zabrakło nam wiary w siebie.

„Śnię, choć dzisiejsza noc — podła grafomanka — przynosi same jutrzejsze wspomnienia. Odchodzę, mimo że ciało domaga się przytulności Twoich ramion. Jestem wykradzionym pragnieniem, jakiemu nie sposób zaufać. Stanowię osobny wszechświat, podczas gdy niepokój poddaje się bez walki. Skryta pośród nienawistnych spojrzeń, rozkochana aż do szpiku kości, przypominam Ci o swoim głodzie, o braku urodzaju w tutejszych...

„Wiersze jak szlachetne kamienie”. Wypiski, „Twórczość” 6/1997 „Wyczytuję z niej (Pani poezji) jej wymyślność i swojskość, kobiecą subtelność i – proszę wybaczyć – kobiecą rubaszność, coś co tak nazywam, jest rzadkością” (Warszawa, 10 kwietnia 1998 r.). „(...) moje słowa – piękne wiersze – nie są konwencjonalnym pustosłowiem (...). W Twoich wierszach urzeka mnie ich samoswojość, może należałoby napisać,...