upojne

Nadzieja, nawiązania do literatury, erotyczny nastrój i trochę melancholii… Pisarka sięgnęła nostalgią do wspomnień, które ukształtowały ją jako świadomą kobietę. Chciała zmierzyć się ze swoją pamięcią, aby dać czytelnikowi upojne chwile z poezją. „Rozlany atrament” jest wyrazem jej emocji, historii, z którymi może będą chcieli utożsamić się jej czytelnicy?

Zamykając szczelnie nowo narodzone serca, zatrzaskując dożywotnio nasze przedwczesne sny, szukamy drogi, która zaprowadzi nas na upojne manowce — pozostaniemy tam, żeby karmić sobą leciwe wzruszenia, zmysły, których nikt dawno nie drażnił. Kiedy odszukamy pośród przeklętych gwiazd tę jedyną melancholię, tę wyuzdaną wiarołomność — rozstąpią się obolałe wyobrażenia, spisane na kolanie poranki. Pewnego...