wiatru

Nasza Ziemia przechodzi przez gwiezdne bramy na drugą stronę lustra. Płyniemy do Światła. A ty w tym lustrze musisz znaleźć swoje prawdziwe odbicie… znajdziesz go kiedy czysta Prawda zaświeci w twoim sercu, wówczas bez lęku poddasz się swojemu przeznaczeniu. Opuścisz tą krainę iluzji i zatopisz się w Świątynię Światła, gdzie serce i rozum grają już wspólnie tę samą melodię, niczym jeden instrument...

Niemiłość zawiera wiele składowych, którymi obdarowujemy siebie przez całe życie. Takie małe szpilki, niewidzialne niczym podmuch wiatru w zimowy wieczór. Niekochanie powoduje ból. Poezja go ukaja.

Słońce wzbija się wysoko nad toskańską winnicą. W powietrzu unosi się zapach wszystkich owoców Sangiovese.  Sok słodkich wiśni leniwie spływa po naszych rozpalonych myślą ciałach. W oddali słychać jedynie ciche kacze kwakanie. I tylko my w cieniu młodej winorośli lekko trwamy – w swych ramionach zaplątani, myśląc, czy ten dreszcz na naszej skórze to wciąż wiatru lekki powiew, czy spragniona obietnica...

Polana położona w nienazwanym przez czas i przestrzeń miejscu. Gdzieś między tym, co widzimy i tym, co czujemy. Słońce przyjemnie rozpościera swoje promienie. Szum pobliskiej rzeki wybija rytm kołyszącym się od wiatru trawom. Spomiędzy chmur wybrzmiewa ćwierkanie ptaków. Szorstka kora dębu daje oparcie plecom. Ledwo widoczny motyl odleciał, uciekając przed nadchodzącą burzą. Autor poprzez tomik haiku...