z pokorą

„Powraca we mnie światło, stworzone na wzór samotności. Budzi się dzień, za jakim podążę na skraj snu. Rozpościeram usta, nie pada żadna ucieleśniona myśl. Zamykam za sobą powieki, aby cisza była znośniejsza od kłamstwa. Ukrywam się za pobliskim cieniem — śmierć bywa zupełnym przypadkiem. Zazębiają się bolesne podobieństwa — całkiem inne, choć znajome. Gdzieś po lewej stronie łzy zagnieździła się pokora;...

Bogusław Kierc – myślę, że w sposób najdoskonalszy z możliwych – udowadnia, że płeć, tak jak rytm, jest strumieniem, płochym i niestałym, i że jest w tym coś prawdziwie marmurowego, że istnieje heroizm bycia poza płcią (podobny może do nietzscheańskiego heroizmu bycia poza dobrem i złem) i jest on heroizmem płochości, heroizmem niestałości, płochość więc, erotyczność, seksualne i mistyczne rozmodlenie...