Paulina Łakota

"Być jak ćmy 2" to kontynuacja zapisków ulotnych chwil, tych do zapamiętania i tych, które chciałoby się jak najszybciej zapomnieć. Aromat korzennej herbaty kontra zapach szpitalnej sali. Obawy ludzi przed związkiem, a nawet zwykłą znajomością z osobą cierpiącą na TAKĄ chorobę. Życie pełne treści, artystycznej weny, a jednocześnie czasami znienawidzone. Życie ze schizofrenią...

Chorzy psychicznie są traktowani niekiedy jak druga kategoria człowieka. Nie tylko u lekarzy, lecz także w środowisku, w którym żyją. Dopóki ktoś nie wie, że chorujesz – jest fajnie. Później już cię nie chcą np. wśród znajomych, związkowo itd. To przełamywanie stereotypów, walczenie o każdy dzień, szukanie pasji… Udowadnianie? Ale sobie czy komuś? Że można w miarę normalnie funkcjonować, biorąc leki...

Nicolas szukał siebie, pragnął oszukać przeznaczenie. Zakochany i nieszczęśliwy, czy odnajdzie swoje odbicie we śnie, który okazał się utopijnym - a może jednak realnym niebem? Ale czasem pragnienia nie wystarczą, by odwrócić czas, zatrzymać uczucia. Wrócić tam gdzie pojawia się miłość. Zatracić się, by odnaleźć szczęście.