Roman Zawadzki

Portretowanie psychologiczne ma w sobie coś z zimnej diagnozy, werdyktu, etykiety, klasyfikacji typologicznej. Wszystko w nim powinno zostać nazwane - często w trudnym dla laika języku, wedle ustalonych arbitralnie miar opisu. Wbrew pozorom owe miary nie wywodzą się z wieloznacznych kodów kulturowych, a są jedynie konstruktami teoretycznymi, odzwierciedlającymi zracjonalizowane mniemania czy domniemania...

Książka jest autorskim przeglądem stanu psychologii jako dyscypliny wiedzy i jako zjawiska kulturowego w ujęciu interdyscyplinarnym. Myślą przewodnią jest krytyka idei ""człowieka psychologicznego"", w istocie zredukowanego do prostej fenomenologii i funkcjonalizmu. Koncepcja ta wywodzi się z paradygmatu poznawczego, wymuszonego przez scjentystyczny redukcjonizm, który do dziś nie jest w stanie uporać...

Książka jest autorskim przeglądem stanu psychologii jako dyscypliny wiedzy i jako zjawiska kulturowego w ujęciu interdyscyplinarnym. Myślą przewodnią jest krytyka idei "człowieka psychologicznego", w istocie zredukowanego do prostej fenomenologii i funkcjonalizmu. Koncepcja ta wywodzi się z paradygmatu poznawczego, wymuszonego przez scjentystyczny redukcjonizm, który do dziś nie jest w stanie uporać...

Portretowanie psychologiczne ma w sobie coś z zimnej diagnozy, werdyktu, etykiety, klasyfikacji typologicznej. Wszystko w nim powinno zostać nazwane - często w trudnym dla laika języku, wedle ustalonych arbitralnie miar opisu. Wbrew pozorom owe miary nie wywodzą się z wieloznacznych kodów kulturowych, a są jedynie konstruktami teoretycznymi, odzwierciedlającymi zracjonalizowane mniemania czy domniemania...